Public Library Sotiras - Library Catalogue

Monday – Friday 07:30 am - 15:00 pm
Phone: +357 23963134
Local cover image
Local cover image
Amazon cover image
Image from Amazon.com
Image from Google Jackets

Όψεις του αρχαιοελληνικού μύθου στην ποίηση του Κυριάκου Χαραλαμπίδη / Λουίζα Χριστοδουλίδου.

By: Contributor(s): Material type: TextTextLanguage: Greek, Modern (1453- ) Publication details: Λευκωσία : Η. Επιφανίου, 2019.ISBN:
  • 9789963271412
Subject(s): DDC classification:
  • 889.1 23
Summary: Αφορμώμενη από τα λόγια του Κυρ. Χαραλαμπίδη: «Γράφω όντας περίεργος να δω πού θα με πάει ο μύθος» και εφόσον κατά τον Σολωμό: «και μέρη τόσα φαίνονται και μέρη είναι κρυμμένα», η Λουίζα Χριστοδουλίδου, αποτυπώνει στη μελέτη της την ολοένα και πιο συχνή καταφυγή του ποιητή στον μύθο, θέτοντας βασικά ερωτήματα: Γιατί ο αρχαιοελληνικός μύθος στην ποίηση του Χαραλαμπίδη; Με ποιο τρόπο παρεισφρέει και μεταβολίζεται ο κεντρικός πυρήνας των μύθων στο ποιητικό μετακείμενο; Κυρίως όμως την ενδιαφέρει να διερευνήσει ποια είναι η βαθύτερη ουσία που υποκρύπτεται πίσω από το προσχηματικό περίγραμμα του μύθου, δεδομένου ότι η συνομιλία του Χαραλαμπίδη με την αρχαία ελληνική Γραμματεία, ως «αναπλαστική μετάδοση», μετατοπίζεται σε ένα άλλο επίπεδο με καταβυθίσεις σε στοχασμούς και αναστοχασμούς. Η συγγραφέας αναδεικνύει τον σημαντικό πυρήνα των ομόκεντρων κύκλων αρχαιόμυθων και αρχαιόθεμων χαραλαμπίδειων ποιημάτων, που αναφύεται μέσα από τα δίπολα σχήματα: αλήθεια/ψέμα, ζωή/θάνατος, έρως/ψυχή, έρως/θάνατος, κάλλος/φθορά, νεότητα/γήρας αλλά και όνειρο/ύπαρ. Ο Χαραλαμπίδης κινείται ανάμεσα στις πολλαπλές αναγνώσεις της προσωπικότητας των ηρώων και ηρωίδων του, ώστε να συλλάβει την αρχέγονη τραγική αίσθηση των πραγμάτων. Από τη μια πλευρά η Ελένη, η Κλυταιμνήστρα και η Πηνελόπη, που δοκιμάστηκαν στην αντοχή της συζυγικής τους πίστης και σήκωσαν ανάλογα βάρη και από την άλλη πλευρά η «τρομερή θεά» Αφροδίτη που συμβολίζει το «κάλλος» στη γήινη αλλά και την ουράνια έννοια. Ο μυθοποιητικός χειρισμός συμβάλλει στον επαναπροσδιορισμό του ήθους τους, εφόσον, μέσα από νεοτερικές επινοήσεις, ανατροπές, αντιστραμμένες εικόνες, αναχρονισμούς και παράδοξα, οι αρχετυπικές ηρωίδες αυτοαποενοχοποιούνται με αντιμύθους -για να υπαινιχθεί ο ποιητής τις παλινωδίες της ιστορίας και της ζωής. Με την υιοθέτηση αντίρροπων εκδοχών του μύθου, ο ποιητής θέτει αριστοτεχνικά το εναγώνιο ερώτημα: «ποια είναι τελικά η ποιητική αλήθεια», για να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η «εύθραυστη» αλήθεια του πρωταρχικού μύθου δεν είναι μία εντέλει αλλά πολλές. Όμως ο απόλυτος οδοδείκτης, που «σηματοδοτεί και την πορεία» για την εντρύφηση του ποιητή στο μυστήριο του θανάτου, ως «μέτρου ζωής», είναι η Αφροδίτη -αυτόχρημα δραματικό πρόσωπο-. Ωστόσο, η ευπάθεια της «χαλκούχου του τόπου μας θεάς» οδηγεί συνειρμικά και στο ευπαθές σώμα της αιμάσσουσας Κύπρου. Η «έγκυος σε μέταλλα γυναίκα» συνιστά μιαν ανεξάντλητη θεά, άρα μπορούμε να την θεώμεθα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, όπως άλλωστε και την ίδια την Ποίηση, τη "Μεγάλη κερά", γιατί και η ποίηση είναι ανεξάντλητη και αινιγματική.
Tags from this library: No tags from this library for this title. Log in to add tags.
Holdings
Item type Current library Call number Copy number Status Date due Barcode
Books Books Δημοτική Βιβλιοθήκη Σωτήρας 889.1 ΧΡΙ (Browse shelf(Opens below)) 1 Available SML00000053

Αφορμώμενη από τα λόγια του Κυρ. Χαραλαμπίδη: «Γράφω όντας περίεργος να δω πού θα με πάει ο μύθος» και εφόσον κατά τον Σολωμό: «και μέρη τόσα φαίνονται και μέρη είναι κρυμμένα», η Λουίζα Χριστοδουλίδου, αποτυπώνει στη μελέτη της την ολοένα και πιο συχνή καταφυγή του ποιητή στον μύθο, θέτοντας βασικά ερωτήματα: Γιατί ο αρχαιοελληνικός μύθος στην ποίηση του Χαραλαμπίδη; Με ποιο τρόπο παρεισφρέει και μεταβολίζεται ο κεντρικός πυρήνας των μύθων στο ποιητικό μετακείμενο; Κυρίως όμως την ενδιαφέρει να διερευνήσει ποια είναι η βαθύτερη ουσία που υποκρύπτεται πίσω από το προσχηματικό περίγραμμα του μύθου, δεδομένου ότι η συνομιλία του Χαραλαμπίδη με την αρχαία ελληνική Γραμματεία, ως «αναπλαστική μετάδοση», μετατοπίζεται σε ένα άλλο επίπεδο με καταβυθίσεις σε στοχασμούς και αναστοχασμούς. Η συγγραφέας αναδεικνύει τον σημαντικό πυρήνα των ομόκεντρων κύκλων αρχαιόμυθων και αρχαιόθεμων χαραλαμπίδειων ποιημάτων, που αναφύεται μέσα από τα δίπολα σχήματα: αλήθεια/ψέμα, ζωή/θάνατος, έρως/ψυχή, έρως/θάνατος, κάλλος/φθορά, νεότητα/γήρας αλλά και όνειρο/ύπαρ.
Ο Χαραλαμπίδης κινείται ανάμεσα στις πολλαπλές αναγνώσεις της προσωπικότητας των ηρώων και ηρωίδων του, ώστε να συλλάβει την αρχέγονη τραγική αίσθηση των πραγμάτων. Από τη μια πλευρά η Ελένη, η Κλυταιμνήστρα και η Πηνελόπη, που δοκιμάστηκαν στην αντοχή της συζυγικής τους πίστης και σήκωσαν ανάλογα βάρη και από την άλλη πλευρά η «τρομερή θεά» Αφροδίτη που συμβολίζει το «κάλλος» στη γήινη αλλά και την ουράνια έννοια. Ο μυθοποιητικός χειρισμός συμβάλλει στον επαναπροσδιορισμό του ήθους τους, εφόσον, μέσα από νεοτερικές επινοήσεις, ανατροπές, αντιστραμμένες εικόνες, αναχρονισμούς και παράδοξα, οι αρχετυπικές ηρωίδες αυτοαποενοχοποιούνται με αντιμύθους -για να υπαινιχθεί ο ποιητής τις παλινωδίες της ιστορίας και της ζωής. Με την υιοθέτηση αντίρροπων εκδοχών του μύθου, ο ποιητής θέτει αριστοτεχνικά το εναγώνιο ερώτημα: «ποια είναι τελικά η ποιητική αλήθεια», για να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η «εύθραυστη» αλήθεια του πρωταρχικού μύθου δεν είναι μία εντέλει αλλά πολλές.
Όμως ο απόλυτος οδοδείκτης, που «σηματοδοτεί και την πορεία» για την εντρύφηση του ποιητή στο μυστήριο του θανάτου, ως «μέτρου ζωής», είναι η Αφροδίτη -αυτόχρημα δραματικό πρόσωπο-. Ωστόσο, η ευπάθεια της «χαλκούχου του τόπου μας θεάς» οδηγεί συνειρμικά και στο ευπαθές σώμα της αιμάσσουσας Κύπρου. Η «έγκυος σε μέταλλα γυναίκα» συνιστά μιαν ανεξάντλητη θεά, άρα μπορούμε να την θεώμεθα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, όπως άλλωστε και την ίδια την Ποίηση, τη "Μεγάλη κερά", γιατί και η ποίηση είναι ανεξάντλητη και αινιγματική.

Click on an image to view it in the image viewer

Local cover image

Powered by Koha